24 mei 2017

Het Nieuwe Model van Insuline Resistentie (vertaling)




Man with big belly
Wat is insuline resistentie precies? Onder andere helpt insuline bij de opname van glucose uit het bloed in de cellen voor energie. Als de glucosespiegel in het bloed verhoogd blijft, ondanks normale of verhoogde insulinespiegel, dan noemen we dat insuline resistentie. De cellen zijn resistent voor de verzoeken van insuline om glucose op te nemen. Maar waarom gebeurt dit? Wat is de oorzaak van insuline resistentie?  

Het huidige paradigma van ons begrip van insuline resistentie is het 'slot en sleutel' model. Het hormoon insuline werkt op een receptor op de oppervlakte van een cel om z'n taak uit te voeren. De insuline receptor op de cel is als een slot en houdt de deuren naar de cel gesloten. Insuline is als de juiste sleutel. Wanneer we de juiste sleutel hebben, gaat de deur open om glucose uit de bloedbaan binnen te laten in de cel voor energie. Wanneer je de sleutel (insuline) weghaalt sluit de deur weer en kan glucose niet langer de cellen in. 
insul-resistanceWanneer het fenomeen insuline resistentie ontstaat, stellen we ons voor dat de sleutel en het slot niet goed meer passen op elkaar. De sleutel (insuline) opent het slot (de receptor) nog slechts heel moeizaam en maar gedeeltelijk. Glucose kan niet normaal door de deur en het resultaat is dat er minder glucose in de cel komt. Glucose in het bloed stapelt zich op buiten de deur. Dit is meetbaar als verhoogde glucosespiegel in het bloed en de klinische diagnose type 2 diabetes wordt gesteld. 
Omdat de cel minder glucose binnen heeft noemen we deze toestand 'interne uithongering'. De directe reactie van het lichaam is om de productie van insuline te verhogen. Gezien elke sleutel inefficiënt werkt compenseert het lichaam door meer sleutels dan gewoonlijk te produceren. Deze hyper-insulinemie verzekert dat er voldoende glucose in de cellen komt om aan de energie behoefte te voldoen. Een mooie nette theorie. Helaas is hij niet gegrond op de realiteit.

De problemen met het ‘slot en sleutel’ model

Ten eerste, is de sleutel (insuline) het probleem of het slot (de insuline receptor)? Het is tegenwoordig vrij simpel om de moleculaire structuur van zowel insuline en de insuline receptor te bepalen. Wanneer we type 2 diabetes patiënten vergelijken met normale patiënten wordt meteen duidelijk dat er niets mis is met zowel de insuline als de insuline receptor. Hoe zit het dan?
Als zowel de sleutel als het slot normaal lijken, dan is de enige mogelijkheid die overblijft dat er iets in het mechanisme zit. Een of andere blokkade interfereert met de interactie tussen slot en sleutel. Maar wat?
Dit is het punt waar de ellende begint. Allerlei theorieën proberen te verklaren wat het is dat insuline blokkeert. Zonder helder begrip van wat insuline resistentie veroorzaakt hebben we geen kans om het te behandelen. Wanneer dokters en onderzoekers geen idee hebben wat er gaande is wordt er gestrooid met populair jargon. Ontsteking. Oxidatieve Stress. Vrije Radicalen.
Ook al klinkt het allemaal heel imposant, het reflecteert slecht onze onwetendheid, en verlicht niet de grond oorzaak van insuline resistentie. Het zijn allemaal slappe excuses, halve antwoorden. Ontsteking, net zoals oxidatieve stress en vrije radicalen, zijn slechts een non-specifieke reactie op verwonding. Maar wat veroorzaakt de verwonding? Dat is het echte probleem wat opgelost moet worden. 

Correlatie of oorzaak

Stel je voor dat we militair chirurg zijn. Na tientallen jaren ervaring concluderen we dat bloed slecht is voor de gezondheid. Immers, elke keer dat we bloed zien, gebeuren er nare dingen. En als we geen bloed zien, gebeuren er geen nare dingen. Dus; bloed is gevaarlijk! Naar aanleiding van het besluit dat bloed is wat mensen doodt, vinden we een machine uit om al het bloed uit mensen te zuigen voor het ziekte kan veroorzaken. In de Middeleeuwen werden bloedzuigers gebruikt natuurlijk. Geniaal!
Het probleem is uiteraard datgene wat de bloeding veroorzaakt, niet het bloed zelf. Zoek de grondoorzaak. Bloeding is slechts de reactie, niet de oorzaak. Bloeding is een symptoom van ziekte. Net als ontsteking, oxidatieve stress, vrije radicalen en alle andere typische antwoorden. 
Schotwonden, messteken en bomscherven veroorzaken allemaal bloedingen, een non-specifieke reactie van het lichaam. Dit zijn grondoorzaken. Als je een schotwond hebt, bloedt je. Maar het probleem is de schotwond, niet de bloeding. Het bloed is een symptoom van de ziekte, het is niet de ziekte zelf. 
Koorts is een ander voorbeeld van een non-specifieke reactie op ontsteking en verwonding. Koorts is een duidelijk symptoom van infectie. Als we koorts zien, is er vaak een onderliggende ontsteking. Maar de koorts heeft de ontsteking niet veroorzaakt. Bacteriën of virussen zijn de onderliggende oorzaak, de grondoorzaak.

Ontsteking, oxidatieve stress en vrije radicalen zijn niet de oorzaak

Dezelfde logica kan worden toegepast op ontsteking, oxidatieve stress en vrije radicalen. Iets veroorzaakt verwonding, dit stimuleert ontsteking, oxidatieve stress en vrije radicalen, welke allemaal non-specifieke reacties van het lichaam zijn. Het probleem is datgene wat de verwonding veroorzaakt. Ontsteking, oxidatieve stress en vrije radicalen zijn niet het probleem, niet de grondoorzaak, maar slechts symptomen van de ziekte. 
Als ontsteking werkelijke de grondoorzaak van hart- en vaatziekte zou zijn bijvoorbeeld, dan zou ontstekingsremmende medicatie, zoals prednison of steroïde-vrije ontstekingsremmers effectief zijn in het verminderen van hart- en vaatziekte. Maar deze medicatie helpt helemaal niet. Ze zijn alleen nuttig bij die ziektebeelden waarbij overmatige ontsteking werkelijk de grondoorzaak is, zoals asthma, reumatoïde arthritis of lupus.
Precies dezelfde logica is toepasbaar op oxidatieve stress, een symptoom van ziekte maar niet de veroorzakende factor. Een bepaalde onderliggende verwonding veroorzaakt oxidatieve stress, die behandeld moet worden. Daarom is antioxidant therapie zo verbazend ineffectief. Uit onderzoek blijkt dat vitamine C, of E of N-acetylcysteïne of andere antioxidant therapieën, ziekte niet kunnen voorkomen
De uitspraak "Insuline resistentie is veroorzaakt door ontsteking" is als zeggen dat "schotwonden worden veroorzaakt door bloeden". Niet nuttig. Echter, ontsteking, bloeding en koorts zijn nuttige meetbare symptomen van ziekte en de effectiviteit van behandeling. Als de koorts zakt, dan is het zeer waarschijnlijk dat de behandeling (antibiotica) aanslaat. Ontstekingswaarden kunnen ook goed inzicht geven in de effectiviteit van de behandeling. Als insuline therapie ontsteking vermindert, dan is het aannemelijk dat het een effectieve behandeling is. Helaas doet dat het niet.

Zonder begrip van de grondoorzaak van insuline resistentie, is er geen hoop op correcte behandeling. Dit 'slot en sleutel' model met 'interne uithongering' is een mooi verhaal maar het kan niet de vele fenomenen gezien in type 2 diabetes verklaren. Bovenal verklaart het niet de kernparadox van insuline resistentie. 

De kernparadox

Weet je nog dat insuline normaal gesproken stijgt als je eet? In de eerste plaats helpt insuline in de lever met de opslag van energie uit binnenkomend voedsel. Insuline instrueert de lever om twee dingen te doen.
  1. Stop met de aanmaak van nieuwe glucose uit de opslag
  2. Stap over op opslagmodus om glycogeen te produceren. Als de opslag vol is, produceer nieuw vet via De Novo Lipogenese (DNL)
Bij een hoog insuline resistente toestand, zoals bij type 2 diabetes, zouden beide acties van insuline in de lever simultaan verzwakt moeten worden. Dit is zeer zeker het geval voor de eerste actie van insuline. Insuline schreeuwt tegen de lever dat het stopt met nieuwe glucose aanmaken, maar de lever blijft glucose uitspuwen. Glucose spoelt over de bloedbaan in, en provoceert het lichaam tot het verhogen van de insulinespiegel.
Ook de tweede actie zou moeten worden afgezwakt bij insuline resistente toestand, maar deze is paradoxaal versterkt. In termen van het oude 'slot en sleutel' model, de insuline resistente lever laat de glucose niet door de deur en dit leidt tot 'interne uithongering'. In dit geval kan de lever geen nieuw vet produceren en zou DNL moeten stoppen. Dit is niet het geval. DNL gaat niet alleen door, maar neemt zelfs toe. Dit tweede effect van insuline is niet afgezwakt, maar zelfs versterkt!

Er wordt zelfs zó veel nieuw vet geproduceerd dat er geen plaats is om het op te slaan. Overtollig vet stapelt zich op binnen in de lever, waar normaal gesproken geen vet zou moeten zijn. Levervet hoort laag te zijn, niet hoog. Maar type 2 diabetes is sterk geassocieerd met excessieve vetopslag in de lever. 
Hoe kan de lever selectief het ene effect van insuline weerstaan en het andere versterken? Dit gebeurt in precies dezelfde cel, in reactie op precies dezelfde insulinespiegels, met precies dezelfde insuline receptor. Dit slaat nergens op. Gevoeligheid voor insuline wordt tegelijk verminderd en versterkt op exact dezelfde plaats.
De wereldtop onderzoekers waren nog steeds verbijsterd bij deze kernparadox van insuline resistentie, ondanks tientallen jaren doorlopend onderzoek en miljoenen dollars. Onderzoeksverslagen werden geschreven. Verschillende hypothesen getest, maar allemaal verworpen, want het oude 'slot en sleutel' model van insuline met 'interne uithongering' was incorrect. De hele onderliggende aanname waarop de behandeling van diabetes type 2 is gebaseerd viel uiteen. Als een huis dat gebouwd is op los zand.

Het is de insuline die insuline resistentie veroorzaakt

irparadigmsHoe kunnen we deze ogenschijnlijke paradox verklaren? De belangrijkste clue is dat insuline zelf insuline resistentie veroorzaakt. Het primaire probleem is niet de insuline resistentie, maar de hyper-insulinemie (verhoogde insulinespiegel).
Insuline resistentie verwijst naar het feit dat voor een bepaalde hoeveelheid insuline, het moeilijker is om glucose de cellen in te krijgen. Maar dit betekent niet noodzakelijk dat de deur verstopt is. Er zijn andere mogelijkheden waarom glucose niet in die resistente cel kan komen. Misschien kan de glucose de cel niet in omdat deze al overvol is. Het nieuwe paradigma van insuline resistentie als een overvloed fenomeen lost de kernparadox wél op. 
Dit verandert ALLES. Als je gelooft in het oude 'slot en sleutel/interne uithongering' model, dan is de gepaste behandeling om insuline te verhogen om zo die glucose de cellen in te krijgen. En precies zo is type 2 diabetes altijd behandeld geweest voor de laatste 50 jaar. En het is een complete ramp geweest. De gerandomiseerde gecontroleerde ACCORDADVANCEVADTTECOSSAVIORORIGIN onderzoeken hebben stuk voor stuk het falen van dit model bewezen.
Maar, als het 'overvloed' model correct is, dan is insuline verhogen om meer glucose in een overvolle cel te duwen HELEMMAAL verkeerd! Dit zou diabetes alleen maar slechter maken. En dat is PRECIES wat we in de praktijd ook zien. Als we insuline voorschrijven bij type 2 diabetes patiënten, worden deze patiënten niet beter. Ze worden zieker. Hun glucosespiegels verbeteren, maar ze komen aan in gewicht, en ze ontwikkelen alsnog alle complicaties - hart- en vaatziekte, infarct, nierfalen, blindheid, etc.
De juiste behandeling bij het overvloed model is het verwijderen van de overvloedige glucose uit het LICHAAM en niet alleen uit het bloed. Hoe? LCHF en intermittent fasting. En raad eens? Dat is EXACT wat we zien in de praktijk. Als we type 2 diabetes patiënten laten vasten verliezen ze gewicht, hun medicatie kan verlaagd worden en uiteindelijk kan diabetes worden teruggedraaid.


Jason Fung

1 opmerking: